De last van je conclusies

Mijn systeem is gestrest. Dat ontstaat steeds op mijn werk. En ik ervaar ook rust en aanwezigheid. Alleen, het gaat maar door op mijn werk, de aanleidingen, de aanvallen. Klopt het nog dat ik daar ben?
Pauline: Zolang er geen nee is klopt het, omdat je erin zit. Dan is de vraag die opkomt deel van de stress.

Maar ik merk dat het me op momenten echt uitholt. En ik heb ook momenten diep gehuild en dan is het daarna ook weer anders.
Pauline: Het valt me op dat je het woord ‘uitholt’ gebruikt. Terwijl je daarna vertelt dat er eigenlijk heel veel pijn is en als je dat kunt huilen, je weer een ander perspectief hebt.
Wanneer je zegt: “het holt me uit”, hoe word je dan?

Dan kom ik in een slachtofferrol, dan is het allemaal heel heftig!
Pauline: De woorden die je geeft aan de situatie, je overtuiging, je conclusie, veroorzaken dit. Je komt niet in de afweer van ‘de slachtoffer’ als je bent bij wat er werkelijk plaatsvindt.

Ik label dus de situatie.
Pauline: Precies. Het zijn hele oude overtuigingen die opkomen wanneer er bij jou spanning en pijn is. Jouw overtuiging is dat jouw ongemak het gevolg is van iets wat een ander doet.

Oef, ik begin het te doorzien.
Pauline: Om je heen gebeuren dingen en je systeem produceert gevoelens. Je conclusies zorgen ervoor dat je weggaat bij het, meestal pijnlijke, gevoel dat er in eerste instantie was. Vervolgens raak je overstuur door de gevoelens die je conclusie oproepen. En daar blijf je dan, als je niet oppast, nog heel lang mee bezig, in jezelf en naar je omgeving.

Zo herkenbaar! Wat een invloed hebben die gedachten.
Pauline: Zeker. We kunnen die conclusies echter niet voorkomen. We kunnen er wel bewustzijn over krijgen.

En dat geeft dan rust.
Dank je wel.

Pauline Botden