Ik trek het niet meer

Ik kan niet meer met mijn moeder omgaan. Ze is zo verstikkend voor me. Ik heb alleen ook een zoontje en hem gun ik wel zijn opa en oma. Dus doe ik mijn best hen erbij te betrekken, maar ik loop er zo op leeg.
Pauline: Er lijkt al iets verschoven in jou. Je verzet je tegen een bepaalde druk, waar je je eerder in gevoegd hebt.

Absoluut.
Pauline: Je reactiepatroon denkt dat die druk van je moeder is en zo te horen geloof je dat ook.

Ik denk wel dat je gelijk hebt.
Pauline: Zeker waar woede omhoogkomt, komt gemakkelijk de overtuiging: als zij weg is, dan heb ik eindelijk ruimte.

Ja precies, ik kan het eigenlijk niet anders dan zo. En tegelijk wil ik het ook niet zo.
Pauline: Je verlangen voor je zoontje zet je nu in beweging.

Maar ik ben zo disconnected.
Pauline: Je wilt wel verbinding met haar, alleen niet meer op de ‘oude’ manier.

Nee, dat trek ik niet meer. Het werkt ook niet.
Pauline: Het werkt ook wel. Daarom is het ook een gewoonte geworden. Alleen, ‘ik trek het niet meer’ is een slachtofferhouding. Er kan iets anders in jou omhoogkomen als je zegt: ik wil het niet meer zo én ik wil me niet afsluiten.

Ik wil het echt niet meer zo. Zo, dat voelt echt wel anders.
Pauline: Mooi. Deze power is ook bedoeld voor jou. Nu ben je bij jezelf. Je moeder hoeft niet meer weg. Op het moment dat je je dit bewust bent, ontstaat er ruimte voor iets anders, iedere keer weer opnieuw.

Dank je wel.

Pauline Botden