Van schaamte naar oorspronkelijkheid

In de training hebben we het over schaamte. Ik zag me terug op de middelbare school op de WC, onzichtbaar, alleen, opdat niemand me zag. Sindsdien maak ik me onzichtbaar. Terwijl ik ook schreeuw om gezien te worden.
Pauline: Welk deel van jou schreeuwt: ik wil gezien worden?

Dat ik ‘Ik’ kan zijn. En dat dat oké is.
Pauline: Hoe ervaar je jezelf, nu je hier contact mee hebt?

Heel groot.
Pauline: En waarvoor heeft het meisje zich teruggetrokken?

Op die school vond niemand me leuk.
Pauline: Jij paste blijkbaar niet in de cultuur van de school. Daar zeggen we ook schaamte tegen, alleen is dit dat je je ‘hoort te schamen’, omdat je niet voldoet aan andermans norm.

Het was dus niet mijn authentieke schaamte.
Pauline: Precies. Wat gebeurt er nu?

Ik zie mezelf als het ware uit de WC komen met “en ik ben er wel, gewoon zoals ik ben”.
Pauline: Prachtig. Je kunt nu je oorspronkelijkheid toelaten.

Ja. Het is ook wel spannend.
Pauline: Het is wellicht nog onwennig. Voor het meisje was het heel akelig dat ze buiten de groep viel en dat ze afgescheiden was. Nu lijk je bij jezelf te zijn.

Ja, dat is heel krachtig.
Pauline: Nu zitten er meer mensen in deze ruimte. Zonder naar hen te kijken, hebben ze je gezien? Jij kunt dat in jezelf ervaren.

Ja, van mij uit hebben ze me gezien.
Pauline: Wat ervaar je nu?

Het ontroert me.
Pauline: In jou leeft nu, ik word gezien. Dat verandert jouw blik naar de mensen om je heen.

Dit is wel even wennen en het klopt wel!
Dank je wel.

Pauline Botden