Wie is de ander eigenlijk?

Ik was laatst bij mijn moeder. Ze zegt dat het haar zo zwaar valt dat mijn zusje alle zorg voor haar heeft en dat ik dus minder doe.
Pauline: Zei ze dat laatste ook?

Nee, dat zei ze niet. Dat heb ik ingevuld.
Pauline: Wat gebeurt er nu?

Ik voelde dit als een verwijt naar mij toe.
Pauline: Alleen, dat zei ze niet.

 Nee, klopt.
Pauline: Daarmee ligt ‘de bal’ weer bij jou, en niet meer bij haar.

Ja.
Pauline: Waarmee jij de verantwoordelijkheid hebt te nemen voor hoe jij haar ziet en hoe je daarin acteert.

Hoe bedoel je dat?
Pauline: Het kan zijn dat je tot nu toe de herinneringen en gevoelens hebt toegelaten binnen de context dat jou iets is aangedaan. Dat geeft een vorm en houding van slachtofferschap.

Dat herken ik heel goed.
Pauline: En nu zie je dat je jouw moeder ziet door jouw bril.

En dan?
Pauline: Die ‘bril’, de beelden die we vormen van onszelf en de ander, werkte omdat je daarmee ‘wist’ hoe het thuis in elkaar zat. Dat was beter te hebben dan de pijnlijkheid van je ervaringen. Nu je doorziet dat het jouw beelden zijn kan de werkelijke pijn van je hart en ziel komen.

Waarom zou ik dat doen?
Pauline: Wanneer je de aspiratie hebt om in jezelf te kunnen rusten en daarmee de ander te kunnen zien zoals die is.

Dat raakt me diep. Dank je wel.

Pauline Botden