Ik heb een dag gevolgd voor mensen die opgegroeid zijn in een gezin waarin kinderen zijn overleden. Daar heb ik de herkenning en erkenning ervaren voor hoe je als kind zo alleen kunt staan in zo’n gezin. Wat zou het anders zijn geweest als we daar met elkaar over hadden kunnen praten.
Pauline: De erkenning die je hebt ervaren, is heel essentieel. Waar we als kind niet zijn gespiegeld, in onze beleving niet zijn ontvangen, raken we niet alleen ‘alleen’ ten opzichte van de ander, maar ook verweesd van onszelf.
Ja, hoe kaal is dat geweest.
Pauline: En vervolgens blijf je op zoek naar die erkenning.
Ik vind het contact met mijn ouders, broers en zussen nog steeds lastig.
Pauline: Jullie hebben hier allemaal reactiemechanismen op gevonden. De een met een slachtofferhouding, de ander geeft op, weer een ander door eisen te stellen, etc. Zo ontstaan de diverse gezinsdynamieken, waarin niemand meer zichzelf is.
Wat triest eigenlijk, voor mij, maar misschien ook wel voor mijn broers en zussen.
Pauline: Doordat je nu zelf de pijn van alleen-zijn hebt erkend, verzacht je. Er komt een ander gevoel naar je familieleden. Daarmee is jullie dynamiek al veranderd.
Ik voel nu: ‘wat ik niet wil dat mij wordt aangedaan, wil ik een ander ook niet aandoen’.
Pauline: Prachtig. Wanneer je dit levend houdt in je hart, gaat het zijn weg wel vinden. Laat je verrassen wat dat gaat betekenen in het contact met je familie.
Erkenning is dus heel belangrijk.
Pauline: Wanneer je bewust wordt van wie je bent, erken jij die delen in jezelf die dat voorheen gemist hebben. Ze worden op die manier weer levend in je en komen daardoor in je leven. Je bent dan niet meer afhankelijk van de erkenning van een ander.
Dit geeft een heel vrij gevoel. Dank je wel.
En dank aan de dagOpening en iedereen die eraan deelneemt, waardoor ik steeds weer kan onderzoeken.
Pauline: Dank je wel.
Pauline Botden
