Ik krijg, nu ik hier zit, mijn hartkloppingen niet echt onder controle.
Pauline: Dus je wilt graag dat die snelle kloppingen weggaan?
Ja, ik ben namelijk, zoals zo vaak, heel hard mijn best aan het doen om aanwezig te zijn.
Pauline: Oké, eerlijk. Met deze onderkenning, ben je er nu?
Ja! En er zit ook pijn.
Pauline: Wat is je pijn?
Dat ik me zo afgesloten kan voelen, van mezelf en van mijn omgeving.
Pauline: En dan is je eerste neiging heel hard je best te doen?
Ja. Ik ben maar wat aan het klooien.
Pauline: Je toewijding geven aan dat wat je graag wilt, is een practice. Waar het krampachtig wordt omdat het moet lukken, ‘hard je best doen’, raak je afgescheiden van de puls van je hart.
Ja, ik ben inderdaad vooral gericht op of het al werkt. Dat wil ik ook voor de ander als die erbij is. En dan raak ik gefrustreerd dat ik niet bij mezelf kom.
Pauline: Durf jij, wanneer je merkt dat je afgesloten bent, of gefrustreerd, de aandacht daarbij te houden? Dat het is zoals het is, ook al is dat niet wat je wilt?
Dit raakt me.
Pauline: Hoe is het om deze geraaktheid te houden?
Dat opent. Ik ben eigenlijk vooral verwonderd; waar ik naar op zoek ben, zit in dat ik aanneem wat er wel is!
Dank je wel.
Pauline Botden
