Ik zoek al lang een weg om me energiek en ontspannen te kunnen voelen. Ik heb zoveel zin om vol te leven, ik heb het gevoel dat ik daarin beperkt word.
Pauline: Je leeft daarmee in het perspectief dat, zolang jij niet veel energie voelt en niet ontspannen bent, je leven niet goed is.
Ik wil niet geloven in een wereld waar ik eerst iets moet doen om daarna gelukkig te zijn.
Pauline: Je wilt dit niet geloven; daarmee is je startpunt toch dat je het nu wel gelooft?
Ja, dat is waar.
Pauline: En daarmee is dit een continu gevecht; je wilt iets niet wat er wel is.
Ja. Ik zie dat het verzet ook heel veel energie kost. Terwijl verzet me ook iets geeft om door te kunnen gaan, om geen slachtoffer van mijn lijf te worden.
Pauline: Mooi gezien. En je ziet dat je dan ook meteen weer vastzit.
Ja klopt, ik voel meteen weer spanning.
Pauline: Oké. Wanneer je de aandacht houdt bij dat er spanning is, wat gebeurt er dan?
Dan lijkt het ook iets te ontspannen.
Pauline: Het aannemen van wat er is geeft de mogelijkheid te ontspannen.
Terwijl er spanning is.
Pauline: Ja. Toelaten wat zich aandient, inclusief het aannemen dat je het niet wilt hebben, dat je gefrustreerd bent omdat je je niet zo voelt zoals je zou willen. Niet om het weg te krijgen, omdat het er is!
Dat is nogal een opdracht.
Pauline: Dat lijkt zo voor degene die gewend is te vechten. Wat gebeurt er nu?
Ik voel verdriet opkomen.
Pauline: Het is ook verdrietig, in de eerlijke onderkenning dat je zo hard je best hebt gedaan. Ook dit verdriet toelaten, brengt je bij jezelf. En hier is rust, ontspanning. Van hieruit kun je steeds opnieuw kijken wat klopt.
Ik voel me zacht en stil nu. Niet verslagen, wat ik ook zo goed ken.
Dank je wel.
Pauline Botden
