Als je ons zo uitnodigt even helemaal bij jezelf te zijn, dan kan ik me daarin mee laten nemen. Maar zodra de uitnodiging komt om erin te komen, dan moet ik meteen iets en ben ik juist weer weg van mijzelf.
Mauk: Je komt in een externe oriëntatie terecht.
Er is een oprechte nieuwsgierigheid en zo’n oud ‘moeten’ waardoor echt rusten net niet mag.
Mauk: Hoe is het nu om even in het ‘onthand zijn’ te zijn, precies op dit punt waarvan je je zo bewust bent?
Ik raak ook meteen in de war. Als ik alleen ben gaat dit nog wel, maar als de ander er is, is het meteen niet ok.
Mauk: ‘In de war zijn’ kan een toestand zijn waarin je weg bent van jezelf, maar het kan ook richting ‘authentiek niet weten’ gaan.
Ja, maar hoe dan hè.
Mauk: Zodra je de ‘hoe-vraag’ stelt, ben je al weg. Het open moment waarin je in verlegenheid durft te zijn met jezelf ligt daarvoor.
Ja, nu voel ik in mijzelf het kantelpunt.
Mauk: Met twee linkerhanden, open in ‘niet weten’ wat er komen gaat tussen de mensen zijn. Niet als kinderlijk onvermogen, maar in een bewuste volwassen onschuld. Want we weten ook niet wat komen gaat. En mag dat dan ook de situatie zijn?
Dank je wel.
Mauk Pieper
