Verdriet blijkt voor mij de moeilijkste emotie om te kunnen laten stromen.
Pauline: Kan het zijn dat je er ook niet zoveel zin in hebt?
Verdriet associeer ik met eenzaamheid, dat ik verdriet alleen moet dragen. Daar heb ik geen zin in, nee.
Pauline: Je geeft hiermee wel aan welk beeld van verdriet jij hebt.
Ja, iets vasts, iets alleens. En het geeft geen verbinding.
Pauline: Mogelijk ben je in je jonge jaren niet ontmoet wanneer je verdrietig was.
Nee, dat kon ik vroeger niet met iemand delen.
Pauline: Wanneer de pijn te groot is om te kunnen ontvangen, hebben we een groter veld van bewustzijn nodig. Dat zoeken we dan bij een ander. Wanneer die ander er niet is, vinden we een afweer tegen de pijn en het verdriet.
Die afweer herken ik in het afsluiten.
Pauline: Precies. En ook in het zelfbeeld en in beelden van anderen. Bij jou bijvoorbeeld dat je verdriet alleen moet dragen. Wanneer nu verdriet wordt aangeraakt, komen deze beelden direct op.
Ja, herkenbaar.
Pauline: Wat ervaar je in deze onderkenning?
Ik ervaar ruimte, het opent. En er komt ook verdriet.
Pauline: Dus alleen al door het erkennen van je afweer, die bewust te worden, ontstaat ruimte waardoor ook verdriet zich weer kan aandienen. Nu kun je de onderzoeksvraag stellen ‘Klopt het in dit moment dat ik dit verdriet alleen moet dragen?’
Nee, dat klopt niet.
Pauline: Wat geeft het je, nu je dit beseft?
Ik weet nu dat er meer mogelijk is met verdriet, dan ik steeds denk.
Dank je wel
Pauline Botden
