Ik word steeds meer bewust van wat ik doe, en vooral van de dingen die ik wel doe maar niet zo wil doen. En het gebeurt.
Pauline: Je wordt hierdoor geraakt. Hoe verhoud je je tot deze pijn?
Voor mij oké, ik vind het wel moeilijk dat het ook zichtbaar is.
Pauline: Wat gebeurt er dan?
Er zitten zoveel normen en veroordelingen op emoties tonen, ik raak voortdurend in paniek.
Pauline: Je hebt ooit geleerd dat huilen niet oké is?
Huilen is niet oké, maar boos ook zeker niet, en bang zijn ook niet. Daardoor houd ik ze vanzelf in, totdat ik ‘overstroom’. Dan komt de paniek, ik weet dan niet meer wat er gebeurt.
Pauline: Je hebt op heel jonge leeftijd begrepen dat je je emoties beter niet kunt tonen. Als dat dan wel gebeurt, is dat omdat de lading op een moment te groot is om in te houden. Terwijl je weet dat het niet naar buiten mag. Dat zijn twee sterke krachten in gevecht.
Ik kan dat niet houden.
Pauline: Op zo’n jonge leeftijd kun je niet anders dan wat er gebeurt als alomvattend ervaren. Een baby die honger heeft, is honger en niets anders. Jij werd door gevoelens overweldigd. En zo staat het sindsdien gegrift in je emotionele geheugen; dit overspoelt me.
Zo voelt het ook; al het andere valt dan weg.
Pauline: iedere keer wanneer je nu een emotie ervaart die er wel even mag zijn, is het van belang dat je dat bewust wordt; ‘ik kan dit hebben’.
Oké, dat gebeurt nu ook eigenlijk.
Pauline: Precies. Je bent erbij aanwezig, ook al lopen de tranen over je wangen. Dit is nieuwe input voor je geheugen. De oude imprint gaat niet weg, er ontstaat wel keuzemogelijkheid.
Dit geeft rust, in ieder geval voor pijn toelaten. Laat ik hier eerst maar verder mee oefenen.
Dank je wel.
Pauline Botden
