Ik heb laatst weer een ademmeditatie gedaan. Daarin kwam ik tegen, hoe mijn vader er wel en niet voor me was. Dat maakte dat ik voor hem ben gaan zorgen. En nu zorg ik op dezelfde manier voor mijn dochters.
Mauk: Wat bedoel je met ‘op dezelfde manier’?
Dat er een ‘moeten’ op zit. Nu mijn dochter haar examen gehaald heeft is het tijd om er vrijer in te worden.
Mauk: Je kunt nu proberen een andere houding aan te nemen, maar dat is nog geen transformatie.
Wat is daar dan voor nodig?
Mauk: Onvoorwaardelijk van kinderen houden en ze bedding geven in vallen of opstaan, is een zeldzame hoge vorm van bedding.
Die heb ik niet ervaren.
Mauk: Dat geldt voor iedereen in een cultuur waar het ‘afgescheiden zelf’ de opvoeding ter hand neemt. En waar het kind de bedding niet meer vertrouwt, gaat het daarop reageren.
Maar waarom zit ik daar dan zo aan vast.
Mauk: Omdat de dieperliggende oorzaak een vorm van paniek is: waar moet ik blijven als ik zelf de bedding niet ga verzorgen?
Ja dat herken ik wel. Dan is mijn zorgen voor haar mijn behoefte.
Mauk: Je projecteert je gemis op je kinderen. Jij hebt nodig dat zij iets van je nodig hebben. Je kijkt niet meer of dat echt nodig is. Van een kind zou het van een uitzonderlijke moed getuigen om te zeggen ‘ik ben stevig genoeg, dat is niet nodig’.
Maar een van mijn dochters vraag er zelf om.
Mauk: Dat kan kloppen. Kinderen kunnen jouw paniek ook gaan uitbuiten en voor zich laten zorgen waar dat niet echt nodig is. Ze kunnen een slachtofferpositie gaan exploiteren om jou te dwingen iets voor ze te doen. Dan weigeren ze op eigen benen te gaan staan waar dat wellicht wel mogelijk is. Dit gaat bij hen onbewust als jij er zo inzit.
Poeh.
Mauk: Je ziet dat jouw eigen angst een hele cyclus op gang brengt. Vanuit het bewuste perspectief is het jouw verantwoordelijkheid om die cirkel te doorbreken. Daarvoor neem je je eigen ontwikkeling ter hand.
Dank je wel. Hier ga ik dieper in kijken.
Mauk Pieper
