In het werk dat ik doe en in de gesprekken die ik daarin heb met andersdenkenden, ben ik zoekend, voortdurend in beweging. Ik krijg de afgelopen weken steeds vaker terug dat ik als persoon gezien wordt en dat het gewaardeerd wordt dat mensen als ik positie kiezen én het gesprek aangaan. Hier word ik ongelooflijk onrustig van.
Pauline: Die onrust vindt nu plaats, klopt dat?
Ja.
Pauline: Dus kunnen we nu verder onderzoeken, even los van de situaties.
Hoezo?
Pauline: Wanneer je de gevoelens gebruikt om naar de situatie te blijven kijken, moet er iets met de situatie gebeuren. Dat is een reageren, vanuit dat er iets niet goed zou zijn. Nu kun je eerst onderzoeken wat in een diepere laag in jou aangeraakt is. Van daaruit kan opkomen wat wijsheid is in deze situatie.
Mooi.
Pauline: Wat zegt de onrust je?
Kan ik het wel waarmaken?
Pauline: Nu is het boeiende, dat juist wanneer je te horen krijgt dat ze blij zijn met jou en je werkwijze, in jou omhoogkomt: ‘nu moet ik het waarmaken’.
Ja klopt.
Pauline: Wat wordt daarin aangeraakt?
Wat opkomt is een gebrek aan vertrouwen in mezelf dat ik dit aankan. Terwijl ik het wel aan het doen ben…
Pauline: Wat ervaar je nu?
Ik word verdrietig.
Pauline: Nu het wel goed gaat, komt pijn omhoog rond vertrouwen.
Dat raakt me nog meer. Ik ken zo goed “Ja, ja, eerst weer eens zien”.
Pauline: Hoe is het nu?
Ik voel me opgelucht, meer ruimte. En eigenlijk ook meer vertrouwen.
Wat mooi om deze pijn bewust te zijn.
Dank je wel.
Pauline Botden
