Ik zit sinds anderhalve week in Namibië. Het is heel gaaf, maar ook heel heftig.
Mauk: Dat lijkt nu ook in je aangeraakt. Kijk of je even de tijd kunt nemen om te gronden op je stoel.
Er was hier zaterdag een bosbrand en we dachten even dat die ons zou gaan overvallen. Dat was heel eng.
Mauk: Dat was een situatie die potentieel levensbedreigend is.
Ja en ik was nog heel erg zoekende naar mijn rol in het team en wie ik voor de deelnemers aan dit project moest zijn. Ik wilde ook mijn ouders thuis op de hoogte stellen en ze tegelijkertijd niet te bezorgd maken.
Mauk: Het ging dus niet alleen over jouw overleven.
Ja, dat geeft het extra lading als je de hele horizon in de fik ziet staan en de toegangsweg afgesloten is.
Mauk: Een overlevingssituatie die in Nederland soms ver weg lijkt. We wanen ons veilig. Jij komt in een nieuwe situatie en krakt binnen een aantal dagen door die waan en ervaart hoe kwetsbaar het leven is. Hoe is dat nu voor je?
Ik ken wel mijn onverschilligheid naar mijn leven. Maar nu weet ik heel zeker ‘ik wil echt niet dood! Ik wil leven!’
Mauk: Je hebt je wil tot leven ontmoet.
Ik ging me afvragen waarom ik niet naar huis ging. Ook wilde ik me aan mijn vriend vastklampen die er niet was.
Mauk: Op het moment dat je weer fris en krachtig weet dat je wilt leven en tegelijkertijd ervaart hoe fragiel het leven kan zijn, gaat de liefde stromen naar degenen die je dierbaar zijn.
Ik schaamde me dat ik me zo krampachtig vast wilde klampen en even terug wilde. Nu begrijp ik waar dat vandaan komt en ervaar ik weer ruimte. Dank je wel.
Mauk Pieper
