Ik wil graag zichtbaar worden en krijg het nog niet echt voor elkaar.
Pauline: En het raakt je.
Ja, het is al zo lang een worsteling.
Pauline: De wens om zichtbaar te willen zijn, gehoord te willen worden etc., zet veel mensen aan te denken dat ze er iets voor moeten doen.
Ik merk nu dat het eigenlijk al heel fijn is om deze geraaktheid toe te laten.
Pauline: Precies.
Fijn om weer in contact met mezelf te zijn.
Pauline: Je hebt, net als velen van ons, ervaringen dat je niet gezien, niet erkend bent. Dit punt van pijn wordt regelmatig in je leven aangeraakt; iedere keer wanneer je niet zeker bent of de ander jou werkelijk ontmoet.
Ja.
Pauline: Als afweer tegen die pijn aangeraakt is, ga je denken dat je van alles uit de kast moeten halen opdat ‘de ander me ziet’.
Heel herkenbaar. Het is een soort uitreiken van mij, opdat de aandacht naar mij kan gaan. Waarmee ik juist weg ben bij mezelf.
Pauline: Het uitreiken is in zichzelf niet verkeerd. Het werkt echter averechts als het bedoeld is om de pijn niet te hoeven voelen.
En de pijn wel ervaren moet mij dan zichtbaar maken?!
Pauline: In het kunnen aannemen van dat wat er is, ontspant en verzacht je systeem. Dat is de transformatie van angst naar liefde in jou.
Dan wordt de zelftwijfel ook rustiger.
Pauline: Zeker. Dan kan het nog steeds zijn dat je uitreikt, alleen is het dan niet om de pijn te vermijden, maar vanuit een liefdevolle, zichtbare plek in jou. Hoe is het nu?
Ik voel me open, zacht en ook verdrietig. Op een heel andere manier zichtbaar dan ik had bedacht! Dank je wel.
Pauline Botden
