Ik had vrijdag een gesprek met een student die ik een onvoldoende heb gegeven en die werd boos op me.
Mauk: Wat gebeurde er bij je?
Ze zei dat we geen klik hadden. Ik dacht ‘Wat heb ik gedaan?’. Ik ging meteen aan mijzelf twijfelen en het op mijzelf betrekken.
Mauk: Je maakte het persoonlijk.
Ik kreeg een enorme angst voor afwijzing en de gedachte dat mijn bedoelingen niet goed worden geïnterpreteerd.
Mauk: Je zit in de positie van docent en van daaruit heb je bepaalde maatstaven hoog te houden waar je als docent voor staat en die niet persoonlijk zijn. En je staat ook voor haar ontwikkeling in deze opleiding.
Ja zeker. Daar is geen twijfel.
Mauk: En zij wordt boos, waaruit jij afleidt dat je haar iets aandoet. En eerlijk is eerlijk. Jij geeft ook die onvoldoende, ook al is het om goede redenen. En dat doet haar pijn.
Ja, heel naar.
Mauk: Vanuit je beroepseer heb je dit te doen, ook al ontstaat er pijn.
Nu je het zo zegt, voelt het anders.
Mauk: Nu lijk je, naast dat je het onpersoonlijk houdt, je ook te kunnen verbinden met haar pijn in plaats van jezelf terug te trekken in zelfafkeuring. Hoe is dat?
Ik ben er weer en haar pijn is er ook.
Mauk: En je bent nu ook niet een kille functionaris van het systeem, maar een betrokken docent.
Dank je wel.
Mauk Pieper
