Ik zie pas sinds gister dat ik altijd in de stand sta om iedereen te redden. Ik zie hoe dat van kleins af aan is begonnen.
Pauline: Wat ervaar je hier nu bij?
Ik voel veel verdriet. Eerst was er mijn broer en mijn moeder die ik moest redden van mijn vader. Nu werk ik bij een bedrijf dat zegt dat ze de wereld willen redden.
Pauline: Nu je deze lijn ziet, wat raakt je daarin?
Dat ik hierin heel slecht voor mezelf heb gezorgd.
Pauline: Tot nu toe.
Ik vind het zo lastig om niet te weten of het goed zal gaan met de ander. Ik wil de wereld redden. Ik denk dat daar ook veel kracht ligt.
Pauline: In het overlevingsmechanisme van ‘redden’ zit zeker ook een deel van je authenticiteit. Alleen zit dat verstopt omdat je vergeten bent wie je bent.
Ja, dat doet nu pas pijn.
Pauline: Vanuit bewust perspectief is het niet ‘nu pas’ dat je dit ziet. Het is meer: wow, je bent het je nu bewust. En daarmee klopt het om vanaf nu te gaan kijken van waaruit je handelt en wilt handelen. Je hart reikt per definitie uit. Je kunt jezelf nu telkens de vraag stellen ‘ben ik erbij nu?’
Mijn hoofd gelooft niet dat dit ook effect gaat resulteren in de wereld.
Pauline: Dat weet je ook niet zeker en je weet ook niet zeker dat het niets doet. Je weet wel dat je er met je hart bij kunt zijn, ongeacht wat je dan doet. Wat gebeurt er nu?
Het ontspant, ten diepste weet ik dit. Ik durf alleen niet.
Pauline: Nog niet. Ga stap voor stap, zodat je steeds terug kunt komen in deze gevoeligheid. Dit bewuste pad is het pad van de geraakte mens. Wanneer de gevoeligheid er is, vergeet je als vanzelf jezelf niet en vergeet je ook de ander en de wereld niet.
Het wordt heel warm in me nu, ook een soort verwondering dat ik weet dat dit waar is terwijl ik het ook zo vaak nog niet geloof.
Dank je wel.
Pauline Botden
