Ik wil verdwijnen.
Pauline: Wat is er aangeraakt, wat zegt er ‘auw’?
De overtuiging dat ik waardeloos ben.
Pauline: Is die overtuiging waar?
Nee, hij is wel aangeraakt
Pauline: Wanneer die is aangeraakt, dan is die voor dat moment wel waar.
Ja dat klopt.
Pauline: Op zo’n moment wil jij het liefste weg. Wanneer mag je dan weer tevoorschijn komen?
Als ik het goed doe. Ik voel me nu echt bang.
Pauline: Voor wie moet je het goed doen, en ben je dan pas weer oké?
Mezelf nu, en daarvoor mijn vader. Hij is van goed en fout.
Pauline: Je systeem wordt wat rustiger nu, lijkt het.
Ik ken mijn vader niet anders dan verstijfd, ik voel het in mijn eigen lichaam.
Pauline: Jouw vader heeft je er iets mee willen geven, alleen jij ervaart het als een strakte en een oordeel: ‘het moet zo’. En als het niet goed is, ben jij niet goed.
Ja, precies zo. Wat een druk op mij!
Pauline: Je hebt de zienswijze van je vader aangenomen. Dat doe je uit liefde voor hem. Je wilde liever met hem zijn, dan je eigen mening erop na houden. Je bent je nu bewust van het effect hiervan op jou en jouw aanwezigheid. Nu kun je je afvragen, en iedere keer weer, ben ik het nu met hem eens?
Nu ben ik het niet met hem eens.
Pauline: En wat gebeurt er nu?
Ontspanning, ruimte.
Pauline: Wat gebeurt er als je nu in gedachten naar je vader kijkt?
Ik merk nieuwsgierigheid naar wat hij bedoeld heeft!
Dank je wel.
Pauline Botden
