Alles is op orde in mijn leven, maar een bepaalde subsidieaanvraag krijg ik niet voor elkaar. Toch zal ik zal er wel aan moeten. En ik snap niet waarom het zo’n ding is.
Mauk: Er zit duidelijk een hapering, die ook terugkomt in dat je er wel aan moet.
Het gaat over verantwoorden.
Mauk: Anderen gaan jou beoordelen?
Ja, dat gaat het ministerie doen. En ik heb het gevoel dat dit precies binnen de lijntjes moet. Kan ik dat wel?
Mauk: En als je het niet binnen de lijntjes doet dan ….
Dan krijgen ik en anderen hun salaris niet en stort alles in elkaar. En daar zitten dan allerlei bestuursleden naar te kijken.
Mauk: Het is dus op een bepaalde manier van levensbelang en het heeft met geld te maken……
Ik voel kramp in mijn maag en buik.
Mauk: Zoals je er nu in zit hangt alles op jou en moet jij het ook goed doen. Ken je ook situaties die wellicht ook acuut waren en waarin je voorbij deze spanning was? Situaties waarin je niet de luxe had om na te gaan denken over wat anderen er van zouden gaan vinden. Situaties die je zonder aarzeling hebt aangepakt.
Ja die ken ik ook.
Mauk: Vaak zijn dat situaties waarin er niets meer te verliezen is. Toch moet je meestal ook dan iets loslaten voordat je in actie kunt komen, terwijl je tegelijkertijd niet weet of het goed komt.
Ja nu kan ik de switch maken naar die innerlijke positie.
Mauk: Is het nu mogelijk deze innerlijke positie te transponeren naar de subsidieaanvraag?
Ja, ik ervaar nu de ruimte om er in te stappen. Dank je wel.
Mauk Pieper
