Ik ervoer vanochtend een enorme eenzaamheid. Ik merk dat ik dan de groep vermijd, uit angst dat er geen verbinding zal zijn. Een oud gevoel van er niet bij horen.
Pauline: Wat ervaar je nu?
Ik voel me verdrietig, ook heel veel spanning en weinig ademen.
Pauline: Mooi dat je je bewust wordt van de neigingen om van de pijn weg te gaan. Kun je je aandacht terugbrengen naar de pijn?
Ik voel dat ik er nu bij kan blijven.
Pauline: Wat raakt je in deze pijn?
Ik voel zo’n diep verlangen naar geborgenheid. Het voelt zo pijnlijk en is ook zo mooi dit te weten.
Pauline: Via deze pijn kom je bij je verlangen. Wil je de pijn hebben, waardoor je hier steeds weer aan herinnerd wordt?
Ja, dit geeft me een heel andere betekenis aan het hebben van pijn.
Pauline: Hoe is het nu?
Het is alsof ik meer bedding ervaar rondom de pijn.
Pauline: Mooi. En nu je contact hebt met je verlangen, is er hier nu geborgenheid?
Ja, bijzonder.
Pauline: Dat betekent dat je, wanneer je de eenzaamheid ervaart, je niet per se naar de ander toe of van de ander af hoeft te bewegen; geborgenheid is er al, in jou
Mijn hart doet nog meer zeer nu.
Pauline: Je hebt zo’n diep verlangen naar geborgenheid. Je dacht alleen dat je dat bij de ander moest zoeken terwijl je bang was dat het weer niet zou zijn. Nu blijkt het in jou te leven. Daarmee ben jij de fakkeldrager van geborgenheid.
Wow, wat krachtig!
Dank je wel.
Pauline Botden
