Ik weet niet meer hoe ik liefde kan geven aan mijn vriendin. Ik voel me daar schuldig over omdat ik dat wel vaker heb meegemaakt. Ik ben bang dat ik haar kwijtraak.
Pauline: Wat ervaar je nu?
Behalve angst voel ik ook boosheid. Ik ben open geweest over mijn vorige relaties en krijg dat in mijn schoot geworpen op de momenten dat het spannend wordt.
Pauline: Wat gebeurt er dan?
Ik probeer het daarna anders te brengen, met meer kwetsbaarheid. Dan kan zij ook haar geraaktheid laten zien en dan is daar de liefde weer.
Pauline: Oké, dus je weet een weg?
Ja. Alleen dat is nog niet de weg naar seksualiteit.
Pauline: Merk je op dat je lichaam nu gaat aanspannen? Wat ervaar je nu?
Het doet pijn. Ik ben bang dat ik val, dat ik me dan heel alleen voel.
Pauline: Je spreekt het nu hardop. Daarmee heb je je afweer van deze pijn even doorbroken. Tot nu toe moest je je op dit punt afsluiten. En dat staat precies een vervullende en liefdevolle intimiteit en seksualiteit in de weg.
Liefde hoort toch onvoorwaardelijk te zijn?
Pauline: Liefde is onvoorwaardelijk. Wij kunnen ons echter afsluiten omdat er pijn is en daarmee lijkt het of liefde er niet is. Om je voor intimiteit en seksualiteit te kunnen openen, vraagt dat een bereidheid de pijn van eenzaamheid en eerdere momenten van afsluiting toe te laten. Wil je hiervoor jouw ‘werk’ doen?
Ja, hier durf ik dat wel aan. Dank je wel.
Pauline Botden
