Ik heb pasgeleden pittige feedback gehad op mijn werk. Ik heb vervolgens, na zelfonderzoek, met mijn leidinggevende een heel goed gesprek gehad. Het zou nu dus goed moeten zijn. Alleen loop ik rond met dat het me nu elk moment weer kan gebeuren. Daardoor is het nog niet open tussen ons.
Pauline: Als je het niet-open zijn duidt als ‘tussen jullie’, lijkt het een gezamenlijke verantwoordelijkheid te zijn. En dan kun je al heel gauw vinden dat dan de ander als eerste iets moet doen om het weer goed te maken...
Ja dat herken ik. Dat doe ik dus ook.
Pauline: Wil jij dan nu de verantwoordelijkheid nemen voor jouw aandeel in de relatie?
Ja dat wil ik.
Pauline: Mooi. Je bent van het voorval erg geschrokken en nu merk je op dat er spanning in jou blijft. De gedachte ‘het kan zomaar weer gebeuren’, houdt die spanning in stand.
Dat is toch normaal?
Pauline: Als dieren zijn geschrokken en ze zijn daarna weer veilig, schudden ze zich helemaal uit. Zo laat alle spanning los en dan ‘begint’ voor hen het leven weer als nieuw. Dat mechanisme zit ook in ons, alleen wij kunnen ook denken en herinneren. Daarmee kunnen we dat ene moment steeds blijven herhalen, waardoor we in die spanning blijven. En de spanning roept steeds de herinnering weer op. Etc.
Ik realiseer me nu hoezeer ik sindsdien op mijn tenen loop op mijn werk!
Pauline: Je ziet nu de uitwerking hiervan. Wat ervaar je nu?
Ik voel me verdrietig worden. Het verzacht.
Pauline: Oké, nu doorbreek je de vicieuze cirkel en komt er ruimte.
Klopt. Ik kan nu ook meer ademen. Wat kun je daar lang last van hebben!
Pauline: Tot je er bewust van bent.
Ja, dat is nu zo, gelukkig. Dank je wel.
Pauline Botden
