Nu ik hier zit, en mijn verdriet toelaat, kom ik weer meer bij mezelf. Hiervoor was ik afgesloten, ik wist niet meer wat ik moest doen.
Pauline: Om de weg terug naar jezelf te vinden?
Ja.
Pauline: Je bent nu in gesprek gegaan, omdat je blijkbaar wel weet dat het mogelijk is. En je kent dus het onderscheid tussen vastzitten in denken/voelen en thuis zijn bij jezelf.
Ja, dat wel.
Pauline: Dit is de enige plek van waaruit je helder onderzoek kunt doen naar wat er in jou getriggerd was.
Herkenbaar. Als het vastzit wordt het nooit helder, ik doe dan maar wat.
Pauline: Thuis zijn bij jezelf is radicaal anders, geen ‘verbetering’ van de toestand waar je in zit. Wat ervaar je nu?
Ik ervaar ruimte en rust en er is verdriet.
Pauline: Waar ben je verdrietig over?
Het klinkt misschien gek, maar het lijkt omdat ik zo ‘verdwaald’ was.
Pauline: Dat is niet raar, dat is zeker verdrietig en het is kostbaar om deze pijn toe te laten. Het geeft je een steeds dieper besef van wie je in wezen bent. Het moeten loslaten daarvan, wat we allemaal hebben moeten doen in onze ego-ontwikkeling, is enorm pijnlijke geweest. Deze pijn kun je nu ontvangen.
Wat je zegt voelt als zo’n diepe erkenning.
Pauline: Wellicht is dit een goed moment om te claimen dat je weet dat het mogelijk is om thuis te zijn bij jezelf. Wanneer je dit claimt, weet je dat je dit weet. Dat is bewust bewust-zijn. Dan Weet je, ook als je de weg kwijt bent.
Ik weet dat ik mezelf kan zijn. En ik weet dat dat voor iedereen mogelijk is.
Dank je wel.
Pauline Botden
