Afgelopen tijd was best een spannende tijd met werk en examenstress van de kinderen. En dat is nu allemaal weggevallen. Ik merk dat ik de laatste dagen met een soort knagend gevoel rondloop. Ook een gevoel van verveling. Ik ben aan het kijken naar allerlei projecten om me af te leiden.
Pauline: Mooi waargenomen. Wat je spreekt is een toestand die altijd weer opdoemt in de cycli van het leven wanneer iets ten einde komt. Een handeling, een werkdag; er is even niet meer ‘dat’.
Ja inderdaad. Ik sta daar meestal niet bij stil.
Pauline: Omdat het een onaangenaam gevoel geeft. Wat je zegt, een leeg, hol gevoel, verveling, of ‘saai’. En je merkt nu de neiging op, om dat zo snel mogelijk te vullen.
Alleen is het dat op een bepaalde manier ook niet.
Pauline: Dankzij je ontwikkeling en de moed om ook niet meer bij dit gevoel weg te gaan, merk je op dat het opvullen van die leegte met ‘maar iets’ het ook niet is.
Ja.
Pauline: Dit is nu de situatie, een leeg, hol gevoel, omdat iets afgerond is. Wat gebeurt er wanneer je nu ademt in de sensaties?
Ik ervaar nu rouw, verdriet. Ik heb ook iets los te laten.
Pauline: Precies. Wanneer je dit toch gaat opvullen, is het vanuit je overleven en is het met iets dat je al kent.
Zo bekend! Dat maakt me ook ontevreden.
Pauline: Vanuit een bewust perspectief, is dit ‘hoera’! Wanneer we leren rusten in deze leegte, kan het zomaar zijn dat de ruimte zich opent en ook nieuwe inspiratie of een verlangen ons ‘toe valt’.
Ik ervaar huiver voor wat dat andere dan is.
Pauline: Kun je dat nu ook houden?
Ja, nu ervaar nu ook ruimte. Dank je wel.
Pauline Botden
