Een paar jaar geleden is er iets ergs met mijn vader gebeurd. Dat is uiteindelijk goed gegaan, maar sindsdien heeft niemand er meer over gesproken. Ik ook niet. Het voelt alsof ik daar nu iets mee moet.
Pauline: Wat zou er kunnen gebeuren als je dat gaat doen?
Ik weet eigenlijk niet wat het voor mij betekent. En als ik alleen maar zeg dat het heel naar was voor me, dan laat ik een soort ongemak bestaan en dat wil ik niet bij iemand anders neerleggen.
Pauline: Waarschijnlijk is in eerste instantie alle aandacht naar je vader gegaan. Van jou uit ook. Daarnaast heb jij ook een heftige ervaring gehad. Pas wanneer je daar weer binding mee gaat maken, kom je ook uit bij de betekenis die het voor je had en heeft. Ook wat je vader betekent voor je, ligt nog verstopt.
Ja, zo ervaar ik dat ook.
Pauline: Daarom is het goed om dit open te leggen, voor jouzelf. Het lijkt dat het jouw gewoonte is dat het vooral over de ander gaat en niet over jou.
Dat klopt. Het voelt wel fijn dat het ook over mij mag gaan. Ik vind het ook ongemakkelijk.
Pauline: Dat ben je blijkbaar niet gewend. Je had goede redenen om het niet te doen, tot nu toe. Het lijkt dus dat je eraan toe bent je ervaringen en gevoelens naar de oppervlakte te halen. Zodat jij meer ruimte en plek kunt innemen, voor jezelf, je relaties en de wereld. In deze volgorde.
Ik voorop, dat vind ik echt ongemakkelijk!
Pauline: Aandacht voor onszelf hebben we nodig. Opdat we onszelf leren kennen. Opdat de gevoelens weer mogen bewegen, zodat het hart vrijkomt om te spreken. Daarna reikt het hart vanzelf uit naar de mensen om je heen en de zaken die belangrijk voor je zijn. Wat je hierover ook gaat vertellen, het gaat uiteindelijk niet over je vader, het gaat over jou.
Ja, dat voelt goed. Ik wil en ga verder.
Pauline Botden
