Ik heb sinds een aantal jaar een brok in mijn keel. Ik werd destijds gevraagd om bij iemand te komen werken. Al vrij snel bleek het boven mijn kunnen, het ging niet goed. Degene die mij had gevraagd heeft toen gezegd: we stoppen. Dat is heel traumatisch geweest.
Pauline: Wat was voor jou het meest pijnlijke hierin?
Dat zij mij in de steek liet, terwijl ik haar heel hoog had zitten. Ze had me ook kunnen beschermen.
Pauline: Was dit de eerste keer in je leven dat je ervaarde dat iemand je in de steek liet, iemand die jij hoog had?
Nee, dat heb ik ook met mijn vader gehad.
Pauline: Welke emoties heb je daar ervaren, ongeacht of je ze hebt laten zien.
Ik was heel boos maar dat mocht ik niet zijn.
Pauline: Het was toen beter de boosheid eronder te houden. De overtuiging die je daarbij geholpen heeft, is: ‘jij laat me in de steek’. Want hoe word je met deze overtuiging?
Een beetje mokkend, ik vind de ander slecht, maar ik doe er niets mee.
Pauline: Dat je, terwijl dit gebeurt, passief kunt blijven, is voor toen waarschijnlijk heel goed geweest. Alleen heb je daardoor niet je kracht leren kennen en weet je sindsdien niet dat jij leiding kunt nemen in zo’n situatie.
Ja, dat klopt. Dit overkomt me steeds.
Pauline: Wanneer jij geen actieve rol speelt in zo’n situatie, moeten anderen het voor je opknappen.
Jeetje, ja. Dat heb ik nooit zo gezien!
Pauline: Prachtig hoe dit resoneert in je.
Ik voel het nu trillen in mijn hele lichaam en er komt ook kracht!
Pauline: Dat is wat woede doet als het vrij in je mag stromen. Je kunt nu je kracht inzetten, zonder dat dat gekoppeld is aan boos worden.
Dank je wel.
Pauline Botden
