Ik reageer vaak vertraagd op dingen. Dan kom ik er bijvoorbeeld op mijn werk achter dat afspraken grote consequenties hebben of dat het naar bepaalde maatstaven niet klopt.
Mauk: Wat bedoel je daarin met ‘vertraagd’.
Dan word ik pas veel later boos en dan moet ik er weer op terugkomen.
Mauk: Daar lijk je een oordeel over te hebben.
Ik voel me een soort van goed gelovig en naïef dat ik het niet meteen doorheb. Ik denk dat ik meer haar op mijn tanden moet krijgen en ik verzet me daar ook enorm tegen.
Mauk: Kennelijk wil je ook niet in een permanente wantrouwige waakzaamheid met extra haar op je tanden terechtkomen.
Ja, dat klopt.
Mauk: En dat lijkt moeilijk te worden als mensen op een bepaalde manier je vertrouwen teleurstellen.
Ze stellen inderdaad teleur.
Mauk: Zoals een klein kind in de goedheid van zijn ouders gelooft, terwijl het er heel veel later achter komt dat dat ook niet een-op-een terecht was.
Ja zoiets. Alsof ik even in een fase van verbijstering en ongeloof ben als mensen tegenvallen. Van daaruit kan ik dan niet reageren.
Mauk: Je bent even verlamd in je verbijstering.
Inderdaad. Er is een soort shock waar ik pas na een tijd uitkom. Dan word ik ’s nachts wakker met helderheid over de situatie.
Mauk: Je ziet dan dat mensen ook vanuit de beste intenties dingen doen die niet kloppen.
Ja. Die duiding ligt me beter. Maar wat nu?
Mauk: Nu ligt er de beoefening om deze verbijstering en schok die er soms is, zo precies mogelijk te ontvangen. Dat is nu je schaduwwerk en het pad van je bevrijding. Daardoor kun je er steeds meer in het moment bij blijven als de verbijstering zich aandient.
Ja dit snapt mijn systeem nu. Dank je wel.
Mauk Pieper
