Ik kwam iets tegen wat ik mijn hele leven al ken. Ik was uitgenodigd om mee te gaan naar een groot kunstproject. Toen ik daar eenmaal was kwam er weerstand in me op. En dan baal ik daarvan. Dan kan ik er niet meer helemaal blij van worden. Ik vraag me af wat daar nou precies gebeurt.
Mauk: Wat me opvalt is dat je vertelt van een moment dat je ervan baalt dat je niet vrij bent.
Ja.
Mauk: Dat moment, kan een moment zijn waarop je even contact hebt met de potentialiteit van ‘vrij zijn’.
Ja dat klopt inderdaad. Dat voel ik nu ook.
Mauk: Ok. Je bent even bevrijd.
Ja, maar ik weet dan niet of het bij mij past om dan een stapje terug te doen of om door te zetten. Er blijven toch altijd meer dingen te beleven.
Mauk: Deze aarzeling ‘wel - niet, ‘wel - niet’ is die ook breder herkenbaar voor je?
Ja die kom ik zelfs in elke lichaamswerksessie tegen.
Mauk: Als je dit nu niet maakt tot een puzzel die opgelost moet worden, maar als een zelfregulerend zoeken dat een signaal is voor je verlangen om vrij te zijn, hoe is dat voor je?
Het raakt wel wat je zegt. Dit aannemen, daar lijk ik mijzelf wel iets mee te geven.
Mauk: Je aarzeling krijgt een functie.
Ik zie nu de verwarring van de vraag of ik nu al die belevingen moet gaan hebben naast dat ik in deze ruimte mag blijven waarin ik in elk moment mag kijken wat er is.
Mauk: Betekent dat nu dat je vrij bent voor al die opties en dat niets per se hoeft?
Ja heel helder nu.
Mauk: Het lijkt erop dat je het leven, waarin er de hele tijd een normatieve druk in je nekt zit van waaruit je moet zorgen dat er iets goed komt, achter je aan het laten bent.
Ja klopt. Dank je wel zover.
Mauk Pieper
