Sinds ik gehoord heb dat de partner van mijn beste vriend ongeneeslijk ziek is, ervaar ik een hele grote zwaarte. Die probeer ik toe te laten, het blijft echter wel zwaar.
Pauline: Zou je willen dat je een neutraal gevoel hebt?
Nee. Ik heb ook veel verdriet; dat kan ik goed met mijn vriend delen.
Pauline: Wat veroorzaakt dan de zwaarte?
De onafwendbaarheid. En het zien van de worsteling bij mijn vrienden. Ik zie daar ook strijd.
Pauline: Jullie worden geconfronteerd met het gegeven dat dood ook deel is van het leven. De strijd daarmee zul je mogelijk ook in jezelf herkennen; dit wil je niet.
Klopt. Nu je dit zegt, denk ik dat ik verdrietig zijn gemakkelijker vind dan de boosheid.
Pauline: Het proces van toelaten van de dood in het leven roept heel veel op. Dat is nu deel van jouw leven. Het geeft je ook weer nieuwe informatie over de waarde van het leven voor jou.
Zo wordt het toelaten van de zwaarte ook een soort van beloftevol.
Pauline: Wanneer de zwaarte mag, kunnen ook alle andere gevoelens, openingen van dankbaarheid en liefde toegelaten worden.
Kleine momenten van lichtheid herken ik in contact met mijn vriend.
Pauline: En dan ook dat alles naar binnen halen: ‘wat betekent dit voor mij’? De ervaringen van deze periode gaan voorbij; wat het voor je betekent, blijft in je bewustzijn en daarmee in je leven.
Dat is mooi. Ik weet nu al veel meer hoe belangrijk ze voor me zijn.
Pauline: Mooi. En nu nog meer preciseren, wat precies in jou wordt aangeraakt? Dat heeft dan ook niets meer met hen te maken, en zegt alles over jouw hart en ziel.
Wat gebeurt er nu?
Ik merk dat ik meer begin toe te laten. Het helpt om het hier te delen. Er zit nu een dierbaarheid om de zwaarte heen.
Dank je wel.
Pauline Botden
