Ik vind het heel moeilijk om in te voegen in een groep. Ik plaats mezelf er steeds buiten.
Pauline: Plaats jij jezelf er steeds buiten, of vind je het lastig om erin te stappen?
Het laatste.
Pauline: Waarom is het goed voor je om je niet zomaar in een groep te begeven?
Ik vind dat helemaal niet goed, ook nu is het superspannend om ten overstaan van jullie allemaal hier te zitten.
Pauline: Toch heb je dat nu wel gedaan. Je hebt dus beide kanten aan ‘erin stappen’; je wilt wel en je wilt niet. Waarvoor is het goed voor jou om niet meteen in te stappen, wat geef je daarmee aan jezelf?
Daardoor ga ik in ieder geval voelen wanneer ik het echt wil. Ik word er nu verdrietig van.
Pauline: Hier blijkt je verlangen om er wel in te stappen. De pijn die optreedt als je aan de buitenkant blijft staan, verwijst daarnaar.
Het geeft ook rust als ik er niet instap.
Pauline: Dat was tot nu toe de reden om er niet in te stappen. Nu heb je beide kanten: én je kent het voordeel om aan de kant te blijven staan én je voelt de pijn als je er niet in stapt. Wat gebeurt er nu?
Het wordt rustiger nu.
Pauline: Deze beide kanten ‘houden’ in jezelf is blijkbaar kloppend.
Ja, dit is fijn. Het verlangen lijkt daardoor ook sterker dan ooit.
Pauline: Het gaat er nu niet om dat je iets (anders) gaat doen. Laat dit verlangen branden, naast het voordeel van rust. Wat een volgende keer je keuze zal zijn, ga je meemaken. Dat kun je van tevoren niet weten.
Dank je wel.
Pauline Botden
