Ik wil mijn visie aanscherpen. Dit staat al een tijdje op mijn lijst en andere dingen hebben blijkbaar voorrang. Zo zijn er nog meer dingen waar ik niet aan toe kom of niet de prioriteit aan geef. Ik vind het jammer en het is ook zoals het is.
Pauline: Het jammer vinden en het oké vinden lijken nu tegenover elkaar te staan. Van waaruit spreek je?
Nou, ik voel me beklemd.
Pauline: Dus eigenlijk zeg je dan vanuit afweer ‘en het is zoals het is’…
Ja. Dan kan ik het ook weer even laten liggen, zie ik nu.
Pauline: Mooi gezien. Wat ervaar je nu?
Ik mag mezelf hierin meer serieus nemen. En ik ben ook met veel andere dingen bezig.
Pauline: Is dit een goedpraten?
Auw, dat raakt.
Pauline: Wat probeer je hiermee af te weren?
Ik voel nu pijn.
Pauline: Met de pijn dat het niet in je bewustzijn is gebleven, kun je wel open zeggen ‘en het is zoals het is’?
Ja.
Pauline: Mooi. Welk verlangen zit hieronder?
Ik weet hoe waardevol de zoektocht is naar wie ik werkelijk ben.
Pauline: Bij een verlangen ‘moet’ je pijnlijke gevoelens krijgen wanneer het in het moment niet is zoals het in je hart leeft.
Ja dat klopt.
Pauline: Nu je de pijn erkent en je weet wat er in je hart leeft, leef je in visie. Je leeft niet alleen in visie als het ‘goed’ gaat in je leven.
Ik voel me enigszins betrapt en ook heel dankbaar met dit nieuwe perspectief.
Dank je wel.
Pauline Botden
