De broers en zussen van mijn vrouw liggen al lang met elkaar overhoop. Ik heb mijzelf tot nu toe daarbuiten kunnen houden. Ik vind het alleen zo pijnlijk als het zo gaat. Wat moet ik doen?
Pauline: Hoe is het om toe te laten dat het je zo raakt, zoals nu?
Nu is dat goed.
Pauline: Als je vanuit deze geraaktheid naar die situatie kijkt, wat zie je dan?
Meer pijn, onderling. Dat wil ik oplossen.
Pauline: Wat gebeurt er met jouw pijn op het moment dat je het wilt oplossen?
Die wordt minder.
Pauline: Zo ga je dus van je eigen beleving en geraaktheid weg.
Ik heb het ook echt geprobeerd te fiksen. Ik wilde zo graag dat ze het weer goed hebben met elkaar. Dat is niet gelukt.
Pauline: Jouw poging was meer van hetzelfde van wat zij al doen.
Nu voel ik nog meer pijn.
Pauline: Kijk eens of je nu met je aandacht bij de pijn kunt blijven. En als je dan weer naar die mensen kijkt, wat ervaar je?
Ik word verdrietig en het wordt zachter. Het is alsof ze dichterbij komen.
Pauline: Ze komen dichterbij in jou. Wanneer jij je hart open hebt naar deze mensen, is het speelveld al veranderd.
Dat is mooi. Al ben ik wel bang dat ze me er steeds weer in willen trekken.
Pauline: Het lijkt erop dat, tot nu toe, niemand in die familie in staat is tot wat jij nu belichaamt. Laat je verrassen hoe dit gaat uitwerken.
Ik ervaar in ieder geval ruimte en zie weer mogelijkheden.
Dank je wel.
Pauline Botden
