Ik heb sinds vorige week een hele donkere periode. Een dochter van een vriend van me heeft zichzelf van het leven beroofd. Zij is in de leeftijd van mijn dochter. Ik zit helemaal vast in angst dat dit haar ook kan overkomen en daarnaast is er ook veel angst voor mijn eigen dood. Er kwam ook eenzaamheid omhoog.
Pauline: En nu komt er verdriet. Mooi dat je jezelf een moment geeft dit te ontvangen. Nu begrijp je misschien ook waarom de meeste mensen niet bezig willen zijn met de dood, tot het moment van doodgaan.
Dat klopt ook voor mij.
Pauline: Toch lijkt de tijd aangebroken om je eenzaamheidsgevoelens te ontvangen. Niet de focus leggen om uit de donkerte te komen, maar juist op bewust ontvangen wat dood en alleen zijn bij je oproept. Deze gevoelens heb je vroeger ook ervaren.
Ja, vele keren zelfs.
Pauline: Precies. Je kon ze toen echter niet houden, dat was te groot voor een heel jong bewustzijn. En daardoor is de pijn onderdrukt. Nu kun je die gaan toelaten.
Hoe dan? Door ook echt alleen te zijn?
Pauline: Het gaat erom dat je alle gevoelens die rond eenzaamheid opkomen, stap voor stap leert toe te laten. Dat is niet alleen pijn. Er kan ook woede, angst, schaamte etc. zijn. Je hoeft geen weken vrij te plannen om dit proces te doen. Vind wel regelmatig een moment dat je ‘samenzit met jezelf’ en dat je jezelf mag ontvangen in het doorvoelen van alle eenzame momenten uit je leven.
Ze komen nu al omhoog.
Pauline: Mooi. Adem goed door in de wetenschap dat je nu veel meer kunt hebben dan destijds. En weet dat alle spanning en angst die je nu kunt ontvangen, de ruimte vergroot om te leven. Het is ook zonde als dat pas bij je dood gebeurt.
Wow, dat laatste raakt me erg. En ik kan het nu hebben. Nu kan ik hiermee verder.
Dank je wel.
Pauline Botden
