Ik zie na de oefening van gisteren dat ik voor mijn moeder ben gaan zorgen en dat wil ik niet meer.
Mauk: Hoe ben je daarin terecht gekomen?
Na de scheiding trok mijn moeder het niet en ik ben de oudste.
Mauk: Dus?
Ik ben voor haar gaan zorgen.
Mauk: Wat was je motivatie?
Ik wilde er voor haar en mijn broertje zijn.
Mauk: Je liefde voor hen bracht je daar.
Ja maar dat wil ik niet.
Mauk: Een deel van jou wilde er voor ze zijn. Wat zegt het andere deel.
Dat schreeuwt om aandacht. Ik wil dat er voor mij gezorgd wordt. Ik ervaar zoveel eenzaamheid en ik word nu zo boos op haar. Ik voelde me genoodzaakt omdat ze het anders niet redde. Maar waar moest ik naartoe?
Mauk: Destijds zaten jullie hier onbewust in. De woede van het kind ervaren, waarvoor niet gezorgd wordt, is waardevol. Daarmee kom jij weer tevoorschijn en ervaar je ook het verdriet wat er onder zit. Maar heeft je moeder je echt gevraagd voor haar te zorgen en verwacht ze nu nog dat je ermee doorgaat?
Nee.
Mauk: Mogen jullie elkaar dan nu aankijken in de onderkenning waar jullie toen in terecht zijn gekomen? Mag je daarin zowel je liefde voor haar laten zien van waaruit je bent gaan zorgen als de pijn over wat je gemist hebt?
Dat is geen makkelijk gesprek denk ik.
Mauk: Niet makkelijk maar wellicht wel mogelijk.
Dank je wel.
